3. Trzeci okres badań nad dysleksją datuje się od drugiej wojny światowej.
W tych latach skoncentrowano się nad patomechanizmem dysleksji, czyli bezpośrednimi (wtórnymi) jej przyczynami. W tym okresie następuje intensywny, organizacyjny rozwój systemów terapii pedagogicznych W roku 1949 zostaje powołane do życia The Orton Dyslexia Society, założone przez uczniów S. Ortona. Było to pierwsze towarzystwo skupiające specjalistów naukowo i praktycznie zajmujących się dysleksją i współpracujących z rodzicami dzieci dyslektycznych.
W tym okresie powoli odchodzono od skrajnych poglądów na rzecz uzgadniania wspólnych stanowisk. Ustały spory nad priorytetem jednej dziedziny wiedzy.
Na początku dominującą rolę w badaniach nad dysleksją odgrywali
neurolodzy i psychiatrzy, kolejnymi, którzy zajęli się problemem
dysleksji byli psychologowie, na końcu dołączyli się pedagodzy.
Współpracę interdyscyplinarną podjęto zarówno w praktyce klinicznej jak i w dziedzinie badań naukowych.
Specjaliści ostatecznie uznali polietiologię (wieloprzyczynowość) dysleksji, jak również to, że nie ma jednego typu dysleksji, ale jest ich bardzo wiele. Ujednolicona została także terminologia, obecnie najbardziej popularnym terminem określającym specyficzne problemy w czytaniu i pisaniu jest "dysleksja rozwojowa", jedynie w krajach niemieckojęzycznych używa się terminu
"legastenia".
Poprzednia 