Badania nad dysleksją można podzielić na 3 okresy:
1. Pierwszy z nich obejmuje lata: 1896 - 1917.
Data początkowa tego okresu to ukazanie się pierwszej publikacji na temat dysleksji a końcowa to wydanie monografii przez J. Hinshelwooda, pt. "Wrodzona Ślepota Słowna". Praca ta podsumowywała rezultaty badań tego okresu.
W czasie tym publikowano wiele opisów przypadków dysleksji. Doprowadziło to do stworzenia "rejestrów" z charakterystycznymi objawami, z którymi borykali się dyslektycy oraz wyodrębnieniu specyficznych trudności w pisaniu i czytaniu u dzieci, tak zwanej dysleksji rozwojowej.
Początkowo uważano, że zaburzenia dyslektyczne są spowodowane uszkodzeniami układu nerwowego.
Naukowcem, który szczególnie wyróżnił się w swoich badaniach, był neuropatolog S. T. Orton. Należy go uznać za prekursora badań nad dysleksją, już w 1925 roku zwracał on uwagę neuropatologów i psychiatrów na fakt, że nawet zdrowe i normalne dzieci mają poważne problemy z nauką czytania i pisania.
Wczesne badania Ortona dotyczyły afazji u dorosłych. W późniejszym czasie pracując z dziećmi, zwrócił uwagę na analogię między trudnościami nauki czytania u dzieci a dorosłymi z afazją. Różnica jednak polegała na tym, że dzieci z wymienionymi dolegliwościami nie miały objawów uszkodzenia mózgu. Badane dzieci wykazywały ogromne trudności w zapamiętywaniu wzorców wyrazowych, a także z orientacją położenia liter w danym słowie.
Dla określenia tych trudności Orton podał termin strephosymbolia (pomieszanie wyrazów) i traktował ten stan jako opóźnienie rozwojowe, które wymaga odpowiednich metod nauczania.
Poprzednia 