2. Drugi okres badań trwał od pierwszej do drugiej wojny światowej.
Badania w tym okresie przeniosły się z Europy do Stanów Zjednoczonych. W tych latach skoncentrowano się na etiologii trudności dyslektyków, czyli na pierwotnych przyczynach dysleksji. W tym czasie powstało kilka podstawowych szkół etiologicznych.
Kolejnym działaniem w tych latach było przygotowanie odpowiednich pomocy do diagnozowania oraz wypracowywania metod terapeutycznych.
W zadaniach tych często uczestniczyli psychologowie (szczególnie od lat 30), zwracając uwagę na konieczność uwzględnienia właściwości rozwojowych dzieci, jak również na znaczenie funkcji zaangażowanych w procesie czytania.
Inspiratorem i współtwórcą pierwszych programów terapii pedagogicznych dla dysleksji rozwojowej stał się Samuel Orton.
Wielu specjalistów stawiało sobie rozwiązanie problemu specyficznych trudności w nauce ponad wszystko. Wielu pedagogów, psychologów, psychiatrów, neurologów i socjologów uważało, że rozwiązanie tego problemu pozwoli rozwiązać również problem z nauką w ogóle.
W okresie międzywojennym w Polsce problemem dysleksji zajmowali się
G. Bychowski, S. Baley, W. Sterling oraz R. Uzdańska.
"Legastenia jest to wrodzony defekt zdolności czytania, inaczej wrodzona ślepota słowna, wrodzona aleksja, dysleksja, analphabetia partialis, strephosymbolia". (Bychowski, 1934)
Poprzednia 