HISTORIA DYSLEKSJI Drukuj

Dysleksja nie jest problemem, który zaistniał nagle kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu. Można powiedzieć, że świadomość rodziców, nauczycieli i dzieci pojawiła się stosunkowo niedawno, natomiast dysleksja jako taka istnieje od zawsze. Badania poświęcone temu zagadnieniu sięgają drugiej połowy XIX wieku.
Dziś trudno jest ustalić, kto jako pierwszy zaczął prowadzić badania w tej dziedzinie. Niemniej jednak pewnym pozostaje, że pierwszymi zainteresowanymi tym problemem byli okuliści i lekarze szkolni.
Autorzy pierwszych prac na temat dysleksji to : S. Kissmaul (1877), O. Berkhan (1885), W.P. Morgan(1896).
R. Berlin - w roku 1887 pierwszy użył terminu dysleksja, aby określić zespół specyficznych trudności możliwych do zaobserwowania w procesie czytania i pisania u niektórych dzieci i osób dorosłych.
W. Pringle Morgan - stworzył pierwszy opis dysleksji, który pojawił się w roku 1896 w czasopiśmie British Medical Journal. Opisywał on czternastoletniego chłopca, który pomimo bardzo wysokiego poziomu inteligencji, nie był w stanie nauczyć się czytać. Słowo pisane lub drukowane zupełnie nie docierało do świadomości badanego. Dopiero, gdy słowo zostało przeczytane na głos, zyskiwało ono znaczenie. Morgan przypuszczał, że schorzenie chłopca może być schorzeniem wrodzonym, określił je mianem ślepoty słownej.
J. Hinshelwood - szkocki okulista, autor pierwszych monografii na temat ślepoty słownej (1896). Uważał on, że problemy te mogą być połączone z pamięcią wzrokową badanych, która została w jakiś sposób uszkodzona.

1 2 3 4 5 6
Następna